Äntligen har jag tid att uppdatera!

Hej hej mina vänner!

Allereerst mijn excuses voor de lange stilte, het is hier razend druk in Lund! Groepswerken en assignments volgen elkaar in razend tempo op, de eerste examens die er al aankomen (ja, jullie beginnen nog maar net en wij slaan al aan het studeren) en natuurlijk al het gefeest en gesocialize zorgen ervoor dat de nodige tijd om een degelijke blogupdate te schrijven ontbreekt. En omdat ik jullie niet wil voorzien van een brolupdate, neem ik nu even uitgbreid de tijd om jullie te vergasten op een heerlijk ontspannend verhaal over de laatste twee weken hier in het prachtige Lund. Sit back and enjoy!

Ik pik de draad op waar Iris hem heeft achtergelaten, dus de week na de sittning (die trouwens fenomenaal was, stel je een driegangendiner voor in een restaurant waar iedereen verkleed is en er ondertussen aan elke tafel een cantus op wijn bezig is, en elke tafel om ter best tegen elkaar cantust.). Die week was een redelijk normaal weekje, mijn vakken zijn beide echt interessant. Ik volg Biochemical Reaction Engineering, een soort kruising tussen R&R, microbiologie, biochemie en ModSim (ok als ik die vakken zo opnoem klinkt het niet zo interessant, maar dat is het wel :p). Dit wordt gegeven door een heel joviale professor, zo wat Poelman-achtig met een tikkeltje Van Der Meeren in. Het minder leuke aan dit vak is dat ik het heb om 8u15 's morgens, en dat bijna elke dag. Het andere vak dat ik in de eerste periode van het eerste semester volg is Bioanalytical Chemistry, vooral een opsomming van allerlei technieken zoals immunoanalyse, celgebaseerde analyse, enzymanalyse,... en hoe ze te gebruiken, te implementeren in een flowsysteem en ze te optimaliseren. Voor dit vak moeten we ook een groepswerk maken, waarbij we zogezegd in een biotechbedrijf werken en we een assay moeten opstellen voor de detectie van een bepaald antimicrobieel peptide. Het is een werk met zes, en ik zit natuurlijk met 5 Zweden, dus voel ik me constant de buitenlander in hun groepje :p Nee nee, ze praten meestal gewoon Engels en ze zijn supervriendelijk. Een deel van de opdracht is de systeemoptimalisatie, en omdat ze weten dat ik BioScience Engineering doe (een richting die blijkbaar redelijk zeldzaam is en een niche vult in de huidige groeiende hybride van Biochemical Engineering en Biotechnologie) mag ik die op mij nemen. Een kolfje naar mijn hand, hoop ik :p.

Maar soit ik dwaal af. De week verliep zonder al te veel gebeurtenissen, de nodige Zweedse lessen werden bijgewerkt en mijn degen werd weer eens in het bloed gezet op de schermclub, maar voor de rest niks speciaals. Maar dan was het weekend daar! Jammer genoeg konden we dit weekend niet (zoals initieel gepland) doorbrengen in Stockholm, daar de prijzen van een ticket erheen (enkele dagen op voorhand bekeken, damn you uitstelgedrag) ongeveer 7 miljoen euro kostten. Een snel plan voor een weekendtrip drong zich op en we besloten naar Söderåsen National Park te gaan. In dit prachtige natuurreservaat zouden we dan de nacht doorbrengen in een traveller's lodge, een huisje waar reizigers (als ze op tijd zijn) gratis kunnen overnachten en koken en dergelijke. Vrijdag dan nog om slaapzakken en supplies geweest en zaterdagmorgen waren we weg. Het altijd zo efficiënte Zweedse openbaar vervoer bracht ons in een mum van tijd aan de ingang van het park, het avontuur kon beginnen!

Het eerste deel van onze trip was natuurlijk het huisje gaan zoeken zodat we konden dibsen op een plaats. Op de kaart is dit te zien als de gele-rode route, die ons langs een indrukwekkend ravijn voerde en vervolgends de blauwe route tot het plaatsje 'Liagården'. Voor de duidelijkheid: we kwamen het park rechtsboven op de kaart binnen.

Dit eerste deel van de route was magnifiek. Het pad slingerde zich langs een meer omhoog de klif op, waarna het zich door een bos baande met het ene na het andere uitzicht over het ravijn beneden. Vervolgens moesten we het een ravijn in, aangezien de shelter zich aan de andere kant bevond. Hierdoor moesten we een heel eind een stroompje volgen, wat mijn dierzoeksenses aan zette, ik wist namelijk dat er veel salamanders in dit park zaten. Jammer genoeg hebben we er geen gespot. Kikkers daarentegen hebben we wel gezien! Langsheen de rivier waren er ook zeer veel sporen van oude beschavingen zoals oude muren en vervallen heirwegen. De brochure vertelde ons dat deze afkomstig waren uit periodes variërende tussen de 1000 en 4000 jaar geleden. Maar laat de beelden voor zich spreken:

De kikker!!!

Toen we bij het huisje aankwamen, was het nog maar middag, we hadden ons zelf duidelijk onderschat. We besloten dan maar op krachten te komen in het huisje en tevens onze bedden te dibsen. Deze waren jammerlijk genoeg zonder matras, dus probeerden we met onze reservekleren en tapijten die we daar vonden toch een redelijk comfortabel bed te maken. Toen we dat gedaan hadden, bekeken we de kaart en stippelden een namiddagwandeling uit. Deze zou ons door wat meer heideachtige gebieden voeren. We hadden echter één probleem: de verschillende kaarten waren het niet eens. Paden die op de ene kaart wel bestonden waren plotseling verdwenen op de andere. We besloten dan toch maar een sprong in het diepe te wagen en het verdwenen pad te gaan zoeken. Met het voorspelbare resultaat: we verdwaalden. Het gebied waar we in rond doolden is het grote groene gebied op de linkerkant van de kaart. Ervaren trekkers als we waren sloegen we niet in paniek en probeerden we bekend terrein terug te vinden. Dit bracht ons dieper in de heide en plots waren ze daar: 3 damherten op nauwelijks 50 meter van ons. Nog voor we van onze verbazing bekomen waren en de camera klaar hadden, hadden ze natuurlijk al lang onze geur opgesnoven en stoven ze weg. Geen foto's dus, helaas :( Na deze ontmoeting legden we nog een helse tocht af dwars door een bos, waarna we ineens terug op de weg stonden. Hoezee! Op de weg terug namen we dan een iets conventionelere weg die ons (zij het met een omweg) terug naar het huisje bracht. Op deze weg kwamen we nog voorbij verscheidene antieke ruïnes, vermoedelijk uit vikingtijden.

Waar zijn wij?

Het proberen zacht maken van de 'bedden'

Route 2

Terug aangekomen aan het huisje begon onze maag te knorren. Om hier te kunnen koken, moest er hout gekapt worden, een kolfje naar mijn hand. Iris ging water halen uit een waterpomp ('Clean as tapwater' volgens de Zweden) en ik verzaagde en verkapte het hout tot brandklare brokken. Hierna probeerden we in een oude stoof een warm genoeg vuur te krijgen om te koken. We hadden tortellini's bij dus dat beloofde een lekker maaltje te worden. Alleen kregen we ons water maar niet gekookt. Ik schatte het water op een temperatuur van 90° en toen kwam levensmiddelenchemie van pas. Per tien graden verdubbeld de reactiesnelheid en onze pasta moest vijf minuten koken, dus hebben we hem tien minuten in het water gelaten, en het resultaat was niet te versmaden! Dit kan natuurlijk ook gewoon komen omdat we verschrikkelijke honger hadden. Daarna werd het tijd om de route van de dag erna uit te stippelen en op tijd in ons bed te kruipen (niet voor ik Iris geowned had in Manillen natuurlijk :p). De volgende morgen ging de wekker heel vroeg af, dat viel niet mee na een nacht op een plank. Een stevig musli-met-oplosmelk-ontbijt later waren we klaar om te vertrekken. We mochten zeker niet verdwalen, want de laatste bus huiswaarts vertrok al redelijk vroeg vanaf de andere kant van het natuurreservaat.

Ik naarstig aan het werk

Iris toen ze nog aan het winnen was met manillen.

Route 3: We vertrokken vanaf de rode bol en moesten naar de rechter beneden hoek van het park (net van de kaart gevallen)

De wandeling terug bracht ons langs mooie meren, een grafmonument, sporen van (vermoedelijk) zwijnen en ander gespuis zoals eekhoorns en dergelijke. Aangekomen aan de andere kant van het park hadden we nog tijd om te lunchen voor de bus kwam. Iris zag toen met haar arendsoog een kat zitten aan de andere kant van het parkeerterrein. Ik besloot mijn kattefluisteraarskills te testen en riep de kat met een zacht lok geluidje. Tot mijn grote verbazing kwam ze af en begon hij kopjes te geven. Wat een lieve kat! Al snel werd zijn ware bedoeling echter duidelijk: hij had honger en was aan het bedelen. Nadat ik zo slim was hem iets te geven was het dan ook onmogelijk de kat kwijt te geraken, en we zijn er pas vanaf geraakt toen we het parkeerterrein verlieten om nog een koffie te gaan kopen voor de bus kwam.

Ok lieve vriendjes, ik ga het voorlopig hierbij laten, maar vanaf morgen schrijf ik verder aan deel 2 en vertel ik onderandere over Chique Novischerfesten, Prachtige Pubcrawls en Adembenemende Anniversaires! Hou ons zeker in de gaten!

Hej då!

,